Corrie Schuijn

MIJN GROTE STOUTE SCHOENEN (Het hoe en waarom van mijn grote stoute schoenen.)
Ik ben Corrie Schuijn. In oktober 2010 kreeg ik de diagnose dubbelzijdige borstkanker. Als ik iets doe dan doe ik het goed , ik hou niet van half werk. Na een dubbelzijdige amputatie bleek na onderzoek van de poortwachtersklieren dat deze ook positief bevonden waren , dus volgde er een tweede operatie namelijk het verwijderen van de lymfeklieren uit beide oksels. Wederom geen half werk want ook hier werden de nodige positieve klieren gevonden. Dan weet je dat je op mag voor de volle kaart , chemotherapie, radiotherapie en jarenlange hormoontherapie. Niets iets wat je er zomaar even bij doet , dus het werd een periode van behoorlijk door bikkelen.

Tijdens mijn radiotherapie bedwongen velen de Alpe d’Huzes en ik was daar getuige van tijdens de rit van en naar het ziekenhuis en thuis op de bank. Ergens begon het toen al te kriebelen , dat wil ik ook. Straks als ik alles achter de rug heb en ik mijn conditie verder kan gaan opbouwen ga ik het doen , die Berg op. Straks werd echter een gevalletje van later ooit ga ik dat doen. Totdat later voor mij nu werd.In 2013 kreeg ik namelijk te horen dat er uitzaaiingen waren gevonden. In mijn ruggenwervels letterlijk van “kop tot kont” , in mijn heupen , het bekken , het sternum en de ribbenboog. En als klap op de vuurpijl , er hadden zich ook een groot aantal killerbees in mijn lever genesteld. Daar was weer het motto als ik iets doe……enz. enz. De boodschap was van het kaliber helaas pindakaas , met andere woorden we kunnen je niet meer genezen , we kunnen alleen proberen nog kwaliteit van leven aan je tijd te geven. Vele kuurlijnen zijn al geprobeerd maar de juiste werd niet gevonden. Momenteel bevind ik mij in een wankel stabiel evenwicht door een medicatielijn die nog niet zo lang op de markt is voor vrouwen/mannen met uitgezaaide borstkanker.

Ondanks dit wankel evenwicht weet ik dat ik onherroepelijk word ingehaald door de tijd. Alleen ligt het niet in mijn aard om dat proces rustig uit te zitten. Nee ik probeer de boodschap van de oncologen , doe wat je wilt doen nu het nog kan , ten volle uit te buiten.Zo kwam in december 2climb2raise op mijn pad en heb ik mijn grote stoute schoenen aangetrokken. Ik ga namelijk dat doen wat eigenlijk niet meer mogelijk is! Ik ga alsnog mijn droom laten uitkomen namelijk de Berg op. Ik kan dit niet op eigen kracht daarvoor kan mijn lijf de energie niet meer opbrengen , maar de geest nog wel.

2climb2raise maakt het (ex) kankerpatiënten mogelijk om achterop een tandem te berg te bedwingen. De enthousiaste mensen van 2climb2raise maken mijn grote stoute schoenen passend. En samen met mijn Captain Harry Wesselink ga ik de uitdaging aan. Mijn grootste opdracht voor die dag luidt….genieten en beleven , beleven en genieten dat je iets mag beleven wat eigenlijk niet meer mogelijk is. En daarnaast probeer ik, door sponsorgeld voor het KWF te verzamelen, een bijdrage te leveren aan mijn andere droom. Namelijk dat er ooit een dag komt dat er niemand meer hoeft te sterven aan kanker. Ik weet dat die dag voor mij te laat zal komen en juist daarom is het financieren van meer onderzoek , meer kunde vergaren en meer kennis uitdragen zo ontzettend belangrijk.

En wie na het lezen van mijn verhaal denkt …..hé die grote stoute schoenen wil ik ook wel eens passen , aarzel niet maar doe het gewoon. Je zult zien dat er heel veel mogelijk is en dat ze zeker passend gemaakt kunnen worden door de kanjers van 2climb2raise.

Groeten, Corrie Schuijn (Stoker 2016)