In het voorjaar van 2021 heb ik kennisgemaakt met Arjan en Paola van 2C2R en was mede door hen super enthousiast geworden over deelnemen aan de Alpe d’HuZes. Ik vond de combinatie van het weer oppakken van mijn hobby fietsen/MTB-en, het mooie doel om geld in te zamelen voor onderzoeken naar kanker en het kunnen afsluiten van een vervelende periode, helemaal top.

Na maanden van opbouwen door middel van leuke voorbereidende fietstochten en het kennismaken met het 2C2R-team en de rest van de deelnemers, was het op 2 juni 2022 dan zover. Onder begeleiding van Jeroen hebben mijn man Walter en ik de kilometers naar boven op de tandem afgelegd. Mede door de hitte was het super zwaar, maar wat een bijzondere ervaring! Achteraf zijn we apentrots, het was alle zweetdruppels dubbel en dwars waard.

Naast de fantastische ervaring op de berg, hebben we een heel warm gevoel overgehouden aan die week in het hotel in Frankrijk. Wat een fijne groep met deelnemers, wat hebben we ontzettend veel gelachen en plezier gehad. Daarnaast een hele dikke pluim – eigenlijk een hele bos met veren – voor het geweldige team van 2C2R! Stuk voor stuk lieve, gedreven en enthousiaste mensen.
Een dikke kus en petje af voor jullie allemaal!

Ik wens alle nieuwe deelnemers net zoveel plezier toe als wij gehad hebben en geniet van alles!

Liefs Manuela

Een geweldige afsluiting van een heftige periodeIn 2011 werd er bij mij borstkanker geconstateerd. Je leven staat even stil, maar je moet toch verder. Na zes zware chemo’s, een amputatie, 25 bestralingen en nog twee operaties was dit traject doorlopen. En nu!!!! Door mijn hobby als hardloopster had ik een redelijk goede conditie. Heb daar ook profijt van gehad tijdens mijn chemo’s, maar uiteindelijk moet je toch veel inleveren en weer helemaal opnieuw beginnen. Dit valt niet mee om weer een beetje op niveau te komen.

En dan staat er september 2013 een hardloopkennis voor de deur, die komt vragen of ik er wat voor voel om de Alp d’Huez op te fietsen op een tandem. Krijg op dat moment al een emotioneel warm gevoel. Zeer vereerd vraag ik mij natuurlijk af: kan ik dat? Hardlopen kan ik maar een berg op fietsen, krijg al meteen een bevestiging, dat gaat zeker lukken. Samen komen we boven met de stichting 2Climb2Raise. Bij de trainingen staat iedereen voor je klaar, zeker de mensen van het bestuur. Het wennen aan de tandem, hoe ga ik het doen, het maakt niet uit; je wordt geholpen. Doordat ik mijn captain al kende wist ik al dat het met hem wel goed zou komen. Je begint ergens aan met een groep mensen die je niet kent, maar na één keer had je al het gevoel dat het een grote familie is.

Thuis bij de sportschool extra spinninglessen gaan volgen, dit heeft ertoe bijgedragen dat ik sterker werd in mijn benen. Na een paar zeer mooie buitentrainingen in Elst en Gulpen, deze waren zeer waardevol om ook de taktiek te bepalen voor de Alp, was het zover: het vertrek naar Frankrijk.Na een warm onthaal en een heerlijke maaltijd een onverwachts leuke verassing. De volgende dag zou een camera/televisieploeg van de Limburgse zender L1 tijdens de training komen filmen en interviewen. Dat was dubbelop in de zenuwen, en die berg opfietsen en op televisie komen. Ik kan zeggen dat het met beide is goed gekomen. Het filmpje op L1 laat dit zien. Bekijk het filmpje via deze link op youtube.

En dan D-day 5 juni 2014. ‘s Morgens met zenuwen in de keel stapten we op de tandem, elkaar succes wensen en off we go. Even door Louis mijn captain de juiste versnelling opzoeken en de eerste bocht was in zicht, de zenuwen waren inmiddels weg. Dit werd alleen maar genieten van alles en iedereen onderweg, zelfs het mooie weer liet ons niet in de steek.Onderweg super begeleiding van de mensen van2c2r. Ontlading boven op de berg na de finish. Yes we did it, super trots een mooi gevoel dat je dit mee mag maken.

Thuis gekomen, waar iedereen trots op mij was heb ik er een mooie hobby bij gekregen. Het fietsen heeft mij zoveel sterker gemaakt dat mijn man en ik een sport/fitnes fiets ( soort mountainbike) hebben aangeschaft en inmiddels al mooie tochten hebben gemaakt.

Bedankt lieve mensen van 2Climb2Raise (en dus niet alleen de bestuursleden) voor deze mooie tijd, een warm plekje in mijn hart zal er altijd voor jullie zijn.En natuurlijk een speciale dank aan mijn geweldige captain Louis.

Groetjes Miranda

Na twee individuele deelnames aan Alpe d’HuZes in 2013 en 2014, was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Mijn eigen herstel van Hodgkin (lymfeklierkanker) had ik met de twee deelnames van een mooie bekroning voorzien. Zowel qua fondsenwerving als qua sportieve prestatie had ik een niet onverdienstelijke prestatie geleverd al zeg ik het zelf. De voldoening van het inzetten voor een ander kon wat mij betreft wel wat nieuw elan gebruiken. In mijn eentje een berg op fietsen en geld ophalen voor kankeronderzoek had ik, om eerlijk te zijn, wel gezien. Ik was wel klaar met de relatieve eenzaamheid en voor het derde achtereenvolgende jaar dezelfde mensen aanschrijven voor een donatie, zag ik persoonlijk ook niet zo zitten.

Via vrienden kwam ik in contact met de Stichting 2climb2raise (2c2r). Het leek hen een super idee wanneer ik als getrainde sporter en ervaren Ad6-deelnemer, op een tandem van 2c2r, samen met Suzanne, deelnam aan de volgende editie van Ad6. Suzanne is haar behandeling veel minder fortuinlijk dan ik doorgekomen en kampt nog dagelijks met de fysieke gevolgen ervan. Het beklimmen van de Alpe d’Huez leek voor haar onhaalbaar, maar op een tandem samen naar boven gaf haar geheel nieuwe mogelijkheden. Zo kon Suus samen fietsen en kreeg ze van 2c2r ook begeleiding bij de algehele voorbereiding. Het team van 2c2r bestaat namelijk, naast ervaren fietsers, ook uit een kundige (medische) begeleidingsstaf. Voor mij was het samen trainen een verademing vergeleken met het eenzaam en alleen door de Haagse duinen en omstreken ploeteren. De rol van captain, zoals men de persoon voorop de tandem noemt, bracht voor mij ook de verantwoordelijkheid om Suus met raad en daad bij te staan. Dus niet alleen mijn ervaring als fietsende deelnemer kwam van pas, ook met mijn kennis en kunde rond sponsorwerving en dergelijke kon ik Suus helpen. Als stoker achterop de tandem kon zij zo samen met mij de uitdaging als team aangaan.

Onze voorbereidingen en met name de teamtrainingen in de omgeving van Elst en in Limburg verliepen niet altijd even vlekkeloos voor ons. Ik kan nu natuurlijk een mooi rozengeur en maneschijn verhaal op gaan hangen, maar zo’n eerste training op de tandem is gewoon niet een vanzelfsprekendheid. Juist mentaal was dat al een mooie testcase. Hoe ga je als koppel met elkaar en de fiets om? Daar wil je niet pas op de Alpe achter komen natuurlijk! Maar ook moesten we een training laten schieten, omdat het met de benen van Suus gewoon echt niet wilde. Dat soort tegenslagen pak je als team, denk ik, makkelijker op dan wanneer je solo deelneemt, omdat je elkaar er doorheen kan slepen. En ook al is opgeven geen optie, het moet allemaal wel verantwoord blijven natuurlijk.

De koersweek begin juni bleek intenser dan ik van te voren had gedacht. En niet alleen omdat je de spanning en emotie van je stoker meeneemt. In mijn rol als captain was ik niet zoveel bezig met mijzelf bewijzen en zo veel mogelijk geld bij elkaar fietsen. Juist door tijdens het fietsen goed naar Suus te luisteren hoe het met haar ging, was ik emotioneel ook veel gevoeliger voor wat er allemaal gebeurde. Wat zeker meespeelde was een persoonlijke ervaring afgelopen jaar. Leefde ik eerder in de bewust naïeve veronderstelling dat alle ervaringsdeskundigen in mijn omgeving net zo veel geluk zouden hebben als ik, niets bleek minder waar. Een goede vriendin van mij, Marianne, verloor het gevecht van die rotziekte in het paasweekend. Goede Vrijdag zouden we nog bij haar langs gaan, maar het heeft niet zo mogen zijn en in plaats van onze afspraak werd bij haar die dag de morfinepomp aangesloten. En dus had ik naast Suzanne ook Marianne op de spreekwoordelijke bagagedrager mee op de Alpe.

Mijn deelname als captain in team 2climb2raise werd zo de meest emotionele van de drie. Niet alleen vanwege het gemis dat overal op de berg heerst tijdens de koersweek. Daarnaast zal ik de spanning voor ‘D-day’ bij Suzanne en de rest van de stokers niet snel vergeten. Op de dinsdag waren we met de captains nog een mooie rit gaan maken en hadden de stokers rust. De meeste van hen gingen met de auto de Alpe verkennen en bij terugkomst in ons hotel zag ik dat Suus duidelijk onder de indruk was van die Alpenreus. We hebben daar toen uitgebreid over gesproken. Dat was één van de vele memorabele momenten om samen te ervaren. Het vertrouwen in elkaar werd er alleen maar sterker door. Twee dagen later, toen wij op een kilometer van de finish waren, klonk namelijk een heel ander geluid achter mij op de fiets. “Ik wil niet dat we er al zijn, ik wil nog een keer naar boven!” De euforie was voelbaar in alles en ik kon die tandem maar met moeite in bedwang houden. Als ik niet beter zou weten, had ik gedacht dat Suzanne me in zou halen!

Een meer dankbare ervaring kan ik me eigenlijk niet indenken. Het inzetten voor een ander door op een tandem een (ex-)patiënt mee naar boven te nemen, heeft voor mij meer dan een extra dimensie met een gouden randje gekregen. Als captain iemand achterop een onvergetelijke ervaring bezorgen, ik kan het iedereen van harte aanraden. Ik heb heel veel energie gehaald uit de saamhorigheid binnen team 2c2r en erg veel voldoening gekregen door de dankbaarheid van Suus. Samen de Alpe op, samen sterker!

Groetjes Thijs de Neeve
Deelnemer Ad6 2013-2015
Trotse captain van Suzanne

MIJN GROTE STOUTE SCHOENEN (Het hoe en waarom van mijn grote stoute schoenen.)
Ik ben Corrie Schuijn. In oktober 2010 kreeg ik de diagnose dubbelzijdige borstkanker. Als ik iets doe dan doe ik het goed , ik hou niet van half werk. Na een dubbelzijdige amputatie bleek na onderzoek van de poortwachtersklieren dat deze ook positief bevonden waren , dus volgde er een tweede operatie namelijk het verwijderen van de lymfeklieren uit beide oksels. Wederom geen half werk want ook hier werden de nodige positieve klieren gevonden. Dan weet je dat je op mag voor de volle kaart , chemotherapie, radiotherapie en jarenlange hormoontherapie. Niets iets wat je er zomaar even bij doet , dus het werd een periode van behoorlijk door bikkelen.

Tijdens mijn radiotherapie bedwongen velen de Alpe d’Huzes en ik was daar getuige van tijdens de rit van en naar het ziekenhuis en thuis op de bank. Ergens begon het toen al te kriebelen , dat wil ik ook. Straks als ik alles achter de rug heb en ik mijn conditie verder kan gaan opbouwen ga ik het doen , die Berg op. Straks werd echter een gevalletje van later ooit ga ik dat doen. Totdat later voor mij nu werd.In 2013 kreeg ik namelijk te horen dat er uitzaaiingen waren gevonden. In mijn ruggenwervels letterlijk van “kop tot kont” , in mijn heupen , het bekken , het sternum en de ribbenboog. En als klap op de vuurpijl , er hadden zich ook een groot aantal killerbees in mijn lever genesteld. Daar was weer het motto als ik iets doe……enz. enz. De boodschap was van het kaliber helaas pindakaas , met andere woorden we kunnen je niet meer genezen , we kunnen alleen proberen nog kwaliteit van leven aan je tijd te geven. Vele kuurlijnen zijn al geprobeerd maar de juiste werd niet gevonden. Momenteel bevind ik mij in een wankel stabiel evenwicht door een medicatielijn die nog niet zo lang op de markt is voor vrouwen/mannen met uitgezaaide borstkanker.

Ondanks dit wankel evenwicht weet ik dat ik onherroepelijk word ingehaald door de tijd. Alleen ligt het niet in mijn aard om dat proces rustig uit te zitten. Nee ik probeer de boodschap van de oncologen , doe wat je wilt doen nu het nog kan , ten volle uit te buiten.Zo kwam in december 2climb2raise op mijn pad en heb ik mijn grote stoute schoenen aangetrokken. Ik ga namelijk dat doen wat eigenlijk niet meer mogelijk is! Ik ga alsnog mijn droom laten uitkomen namelijk de Berg op. Ik kan dit niet op eigen kracht daarvoor kan mijn lijf de energie niet meer opbrengen , maar de geest nog wel.

2climb2raise maakt het (ex) kankerpatiënten mogelijk om achterop een tandem te berg te bedwingen. De enthousiaste mensen van 2climb2raise maken mijn grote stoute schoenen passend. En samen met mijn Captain Harry Wesselink ga ik de uitdaging aan. Mijn grootste opdracht voor die dag luidt….genieten en beleven , beleven en genieten dat je iets mag beleven wat eigenlijk niet meer mogelijk is. En daarnaast probeer ik, door sponsorgeld voor het KWF te verzamelen, een bijdrage te leveren aan mijn andere droom. Namelijk dat er ooit een dag komt dat er niemand meer hoeft te sterven aan kanker. Ik weet dat die dag voor mij te laat zal komen en juist daarom is het financieren van meer onderzoek , meer kunde vergaren en meer kennis uitdragen zo ontzettend belangrijk.

En wie na het lezen van mijn verhaal denkt …..hé die grote stoute schoenen wil ik ook wel eens passen , aarzel niet maar doe het gewoon. Je zult zien dat er heel veel mogelijk is en dat ze zeker passend gemaakt kunnen worden door de kanjers van 2climb2raise.

Groeten, Corrie Schuijn (Stoker 2016)