Ik wil je eerst even uitleggen dat wanneer ik terugkijk dat het mij een dubbel gevoel geeft. Je weet dat ik tijdens de 2 jaar dat wij moesten “wachten ” op de alp mijn beperkingen eigenlijk alleen maar erger werden.
Hierdoor had ik steeds meer hulp nodig, niemand die hier moeilijk over deed/doet want iedereen stond klaar om die hulp te bieden. Ikzelf vond dit wel heel moeilijk, niet voor mijzelf maar vooral voor de mensen die mij hielpen, ik vond mijzelf vreselijk lastig voor hun.
Zo erg dat ik in Frankrijk op dinsdagavond heb gezegd dat ik de tocht op de tandem niet zou gaan doen. Er zijn maar 3 personen die hier vanaf weten. Deze personen hebben met mij gepraat en ervoor gezorgd dat ik toch op donderdag op de tandem zat.
Terugkijkend ben ik ze daar wel dankbaar voor. Wat ik vooral geleerd heb daarvan is hulp krijgen/nodig hebben is niet erg, je wordt er echt alleen maar sterker van. Je krijgt meer zelfvertrouwen voor de toekomst. Samen kun je de grootste bergen trotseren.
Verder heb ik er mooie, lieve mensen mogen leren kennen en heb ik er vriendschappen aan overgehouden.Dus absoluut geen spijt van!
En het allermooiste wat het mij gebracht heeft is natuurlijk dat ik weer zelfstandig op mijn fiets een rondje kan rijden🙈
Nelly