Na twee individuele deelnames aan Alpe d’HuZes in 2013 en 2014, was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Mijn eigen herstel van Hodgkin (lymfeklierkanker) had ik met de twee deelnames van een mooie bekroning voorzien. Zowel qua fondsenwerving als qua sportieve prestatie had ik een niet onverdienstelijke prestatie geleverd al zeg ik het zelf. De voldoening van het inzetten voor een ander kon wat mij betreft wel wat nieuw elan gebruiken. In mijn eentje een berg op fietsen en geld ophalen voor kankeronderzoek had ik, om eerlijk te zijn, wel gezien. Ik was wel klaar met de relatieve eenzaamheid en voor het derde achtereenvolgende jaar dezelfde mensen aanschrijven voor een donatie, zag ik persoonlijk ook niet zo zitten.

Via vrienden kwam ik in contact met de Stichting 2climb2raise (2c2r). Het leek hen een super idee wanneer ik als getrainde sporter en ervaren Ad6-deelnemer, op een tandem van 2c2r, samen met Suzanne, deelnam aan de volgende editie van Ad6. Suzanne is haar behandeling veel minder fortuinlijk dan ik doorgekomen en kampt nog dagelijks met de fysieke gevolgen ervan. Het beklimmen van de Alpe d’Huez leek voor haar onhaalbaar, maar op een tandem samen naar boven gaf haar geheel nieuwe mogelijkheden. Zo kon Suus samen fietsen en kreeg ze van 2c2r ook begeleiding bij de algehele voorbereiding. Het team van 2c2r bestaat namelijk, naast ervaren fietsers, ook uit een kundige (medische) begeleidingsstaf. Voor mij was het samen trainen een verademing vergeleken met het eenzaam en alleen door de Haagse duinen en omstreken ploeteren. De rol van captain, zoals men de persoon voorop de tandem noemt, bracht voor mij ook de verantwoordelijkheid om Suus met raad en daad bij te staan. Dus niet alleen mijn ervaring als fietsende deelnemer kwam van pas, ook met mijn kennis en kunde rond sponsorwerving en dergelijke kon ik Suus helpen. Als stoker achterop de tandem kon zij zo samen met mij de uitdaging als team aangaan.

Onze voorbereidingen en met name de teamtrainingen in de omgeving van Elst en in Limburg verliepen niet altijd even vlekkeloos voor ons. Ik kan nu natuurlijk een mooi rozengeur en maneschijn verhaal op gaan hangen, maar zo’n eerste training op de tandem is gewoon niet een vanzelfsprekendheid. Juist mentaal was dat al een mooie testcase. Hoe ga je als koppel met elkaar en de fiets om? Daar wil je niet pas op de Alpe achter komen natuurlijk! Maar ook moesten we een training laten schieten, omdat het met de benen van Suus gewoon echt niet wilde. Dat soort tegenslagen pak je als team, denk ik, makkelijker op dan wanneer je solo deelneemt, omdat je elkaar er doorheen kan slepen. En ook al is opgeven geen optie, het moet allemaal wel verantwoord blijven natuurlijk.

De koersweek begin juni bleek intenser dan ik van te voren had gedacht. En niet alleen omdat je de spanning en emotie van je stoker meeneemt. In mijn rol als captain was ik niet zoveel bezig met mijzelf bewijzen en zo veel mogelijk geld bij elkaar fietsen. Juist door tijdens het fietsen goed naar Suus te luisteren hoe het met haar ging, was ik emotioneel ook veel gevoeliger voor wat er allemaal gebeurde. Wat zeker meespeelde was een persoonlijke ervaring afgelopen jaar. Leefde ik eerder in de bewust naïeve veronderstelling dat alle ervaringsdeskundigen in mijn omgeving net zo veel geluk zouden hebben als ik, niets bleek minder waar. Een goede vriendin van mij, Marianne, verloor het gevecht van die rotziekte in het paasweekend. Goede Vrijdag zouden we nog bij haar langs gaan, maar het heeft niet zo mogen zijn en in plaats van onze afspraak werd bij haar die dag de morfinepomp aangesloten. En dus had ik naast Suzanne ook Marianne op de spreekwoordelijke bagagedrager mee op de Alpe.

Mijn deelname als captain in team 2climb2raise werd zo de meest emotionele van de drie. Niet alleen vanwege het gemis dat overal op de berg heerst tijdens de koersweek. Daarnaast zal ik de spanning voor ‘D-day’ bij Suzanne en de rest van de stokers niet snel vergeten. Op de dinsdag waren we met de captains nog een mooie rit gaan maken en hadden de stokers rust. De meeste van hen gingen met de auto de Alpe verkennen en bij terugkomst in ons hotel zag ik dat Suus duidelijk onder de indruk was van die Alpenreus. We hebben daar toen uitgebreid over gesproken. Dat was één van de vele memorabele momenten om samen te ervaren. Het vertrouwen in elkaar werd er alleen maar sterker door. Twee dagen later, toen wij op een kilometer van de finish waren, klonk namelijk een heel ander geluid achter mij op de fiets. “Ik wil niet dat we er al zijn, ik wil nog een keer naar boven!” De euforie was voelbaar in alles en ik kon die tandem maar met moeite in bedwang houden. Als ik niet beter zou weten, had ik gedacht dat Suzanne me in zou halen!

Een meer dankbare ervaring kan ik me eigenlijk niet indenken. Het inzetten voor een ander door op een tandem een (ex-)patiënt mee naar boven te nemen, heeft voor mij meer dan een extra dimensie met een gouden randje gekregen. Als captain iemand achterop een onvergetelijke ervaring bezorgen, ik kan het iedereen van harte aanraden. Ik heb heel veel energie gehaald uit de saamhorigheid binnen team 2c2r en erg veel voldoening gekregen door de dankbaarheid van Suus. Samen de Alpe op, samen sterker!

Groetjes Thijs de Neeve
Deelnemer Ad6 2013-2015
Trotse captain van Suzanne

MIJN GROTE STOUTE SCHOENEN (Het hoe en waarom van mijn grote stoute schoenen.)
Ik ben Corrie Schuijn. In oktober 2010 kreeg ik de diagnose dubbelzijdige borstkanker. Als ik iets doe dan doe ik het goed , ik hou niet van half werk. Na een dubbelzijdige amputatie bleek na onderzoek van de poortwachtersklieren dat deze ook positief bevonden waren , dus volgde er een tweede operatie namelijk het verwijderen van de lymfeklieren uit beide oksels. Wederom geen half werk want ook hier werden de nodige positieve klieren gevonden. Dan weet je dat je op mag voor de volle kaart , chemotherapie, radiotherapie en jarenlange hormoontherapie. Niets iets wat je er zomaar even bij doet , dus het werd een periode van behoorlijk door bikkelen.

Tijdens mijn radiotherapie bedwongen velen de Alpe d’Huzes en ik was daar getuige van tijdens de rit van en naar het ziekenhuis en thuis op de bank. Ergens begon het toen al te kriebelen , dat wil ik ook. Straks als ik alles achter de rug heb en ik mijn conditie verder kan gaan opbouwen ga ik het doen , die Berg op. Straks werd echter een gevalletje van later ooit ga ik dat doen. Totdat later voor mij nu werd.In 2013 kreeg ik namelijk te horen dat er uitzaaiingen waren gevonden. In mijn ruggenwervels letterlijk van “kop tot kont” , in mijn heupen , het bekken , het sternum en de ribbenboog. En als klap op de vuurpijl , er hadden zich ook een groot aantal killerbees in mijn lever genesteld. Daar was weer het motto als ik iets doe……enz. enz. De boodschap was van het kaliber helaas pindakaas , met andere woorden we kunnen je niet meer genezen , we kunnen alleen proberen nog kwaliteit van leven aan je tijd te geven. Vele kuurlijnen zijn al geprobeerd maar de juiste werd niet gevonden. Momenteel bevind ik mij in een wankel stabiel evenwicht door een medicatielijn die nog niet zo lang op de markt is voor vrouwen/mannen met uitgezaaide borstkanker.

Ondanks dit wankel evenwicht weet ik dat ik onherroepelijk word ingehaald door de tijd. Alleen ligt het niet in mijn aard om dat proces rustig uit te zitten. Nee ik probeer de boodschap van de oncologen , doe wat je wilt doen nu het nog kan , ten volle uit te buiten.Zo kwam in december 2climb2raise op mijn pad en heb ik mijn grote stoute schoenen aangetrokken. Ik ga namelijk dat doen wat eigenlijk niet meer mogelijk is! Ik ga alsnog mijn droom laten uitkomen namelijk de Berg op. Ik kan dit niet op eigen kracht daarvoor kan mijn lijf de energie niet meer opbrengen , maar de geest nog wel.

2climb2raise maakt het (ex) kankerpatiënten mogelijk om achterop een tandem te berg te bedwingen. De enthousiaste mensen van 2climb2raise maken mijn grote stoute schoenen passend. En samen met mijn Captain Harry Wesselink ga ik de uitdaging aan. Mijn grootste opdracht voor die dag luidt….genieten en beleven , beleven en genieten dat je iets mag beleven wat eigenlijk niet meer mogelijk is. En daarnaast probeer ik, door sponsorgeld voor het KWF te verzamelen, een bijdrage te leveren aan mijn andere droom. Namelijk dat er ooit een dag komt dat er niemand meer hoeft te sterven aan kanker. Ik weet dat die dag voor mij te laat zal komen en juist daarom is het financieren van meer onderzoek , meer kunde vergaren en meer kennis uitdragen zo ontzettend belangrijk.

En wie na het lezen van mijn verhaal denkt …..hé die grote stoute schoenen wil ik ook wel eens passen , aarzel niet maar doe het gewoon. Je zult zien dat er heel veel mogelijk is en dat ze zeker passend gemaakt kunnen worden door de kanjers van 2climb2raise.

Groeten, Corrie Schuijn (Stoker 2016)

“Alp d’ Huzes met 2Climb2Raise was een adembenemend en schitterend avontuur, een warm bad gevuld met -stuk voor stuk- lieve mensen met het hart op de juiste plaats. Er bestaan geen woorden om het team van 2Climb2Raise, die een professionele organisatie neerzetten, elke dag opnieuw, ten behoeve van het kankeronderzoek, te bedanken.
Maar ik probeer het toch: Een kankerdiagnose en -behandeling is een heel emotionele “rollercoaster” die je KEIHARD met je eindigheid en je eigen beperkingen confronteert. Wat jullie doen is nét het omgekeerde op een moment dat dit het meest nodig is voor de patiënten. Ik geloof heel sterk dat je mentale kracht het beste medicijn is voor je lichaam. Die voldoening op de top van de Alp werkt veel beter dan alle chemo in de wereld. Wat jullie doen is ONBETAALBAAR, daarom zijn jullie vrijwilligers.
Dikke merci!”

Luc

De Alpe du’Zes was een onvergetelijke ervaring. Van te voren weet je niet precies wat je kunt verwachten, maar wat was dit gaaf! Ik had het voor geen goud willen missen. We hadden met 2climb2raise een hechte groep, dus om samen de berg op te fietsen en over de finish te gaan was onbeschrijfelijk. Als ik ernaar terug kijk, kan ik nog steeds niet beseffen wat voor moois ik heb mogen doen. Ik ben er mentaal en fysiek sterker van geworden. En ik heb er veel mooie herinneringen bij gekregen! 

Jinke

In juni 2019 was ik op de verjaardag van mijn vriendin in Gouda. Haar schoondochter die er ook was vertelde heel enthousiast dat ze begin juni 2019 de Alpe  D”huez  met haar buurvrouw had beklommen. Zij waren mee geweest met de St 2climb2raise  en ze was zo enthousiast dat ze vroeg of ze mijn naam mocht doorgeven bij mij was in maart 2019 borstkanker geconstateerd. Na enkele maanden werd ik gebeld en zouden er 2 heren langskomen Arjan Thomassen en Peter Esseboom.  Oei waar begon ik aan. Toen ze kwamen leek het wel of we ze al jaren kenden en het was een warm bad waar we in terecht kwamen. Heel enthousiast vertelden ze over de beklimming. Na diep nagedacht te hebben besloot ik het toch te gaan doen. Na de kennismakingsbijeenkomst zijn we begonnen met spinning leren kennen van de tandem ga zo maar door.

Ik kreeg captain Leon Nouwen en begeleider Twan Janssen toegewezen. Wat hebben zij mij er door heen gesleept. En wat hebben we ondanks alles een lol gehad. Maar helaas de Corona gooide roet in het eten. In juni 2022 ging het toch gebeuren. Op mijn 70e de berg op. We  hoefden niets te regelen de St 2climb2raise regelde alles. Geweldig was dit. Op naar Frankrijk mijn neef Alex  en zijn partner Monique hadden aangeboden ons te rijden wat relaxed was dit. Mijn echtgenoot die helaas net daarvoor in het ziekenhuis had gelegen kon toch mee wat was ik blij. Wat was het warm de dag van de beklimming. Maar wat hun ook zeggen je komt altijd boven. Mis het niet want het is een geweldige ervaring. Je moet dit echt meegemaakt hebben.
Chapeau voor het bestuur van 2climb2raise. 

 Marianne